Verwerken

Het feit dat ik niet meteen in de stress schiet bij de beelden van herkenning, zegt mij genoeg.
Ik bedoel: specifiek zegt het mij genoeg over hoe ik dingen heb weten te verwerken. 

Iets “een plekje geven” is vaak niet genoeg op de lange duur. Even parkeren is niet erg. Laten staan en er eindeloos iets nieuws omheen parkeren is een ander verhaal. Er komt geheid een dag dat alle verdiepingen van de parkeergarage dan vol staan. Vervolgens verschijnen er rood verlichte ‘X’  waarschuwingen op de matrixborden boven de ingangen, plus een evenzo rood: VOL. En ja, dan zal er écht eerst iets uit moeten voordat je verder kunt.

Leegmaken. Opruimen. Ruimte creëren. Zo cliché, maar zo waar.
Door schade en schande heb ik mezelf inmiddels aangeleerd om mijn zooitje op te ruimen voordat het uit de hand loopt. Liever dat, dan dat het ineens ongevraagd en ongewenst voor mijn voeten ligt en ik mijn nek erover breek.

Links van de tafel waaraan ik nu zit te schrijven, staat Billy -of hoe hij ook alweer mag heten- mijn Ikea boekenkast. Mooi voorbeeld.
Een witte landelijke boekenkast met deurtjes waarvan de bovenste helften uit doorzichtig glas bestaan, de onderste helft uit wit hout en dus ‘dicht’. Dat wat achter het glas staat, hou ik aardig onder controle. Netjes en overzichtelijk. Wat er daarentegen allemaal op de onderste planken achter de gesloten deuren ligt… dat wil je niet weten. 

Je wilt al helemaal niet weten wat ik er altijd nog bij weet te proppen onder het mom ‘Ach, ‘t is maar voor tijdelijk‘ . Dat gebeurt wel snel, deurtje-open-deurtje-dicht en dan hopen dat niet alles naar buiten komt pletteren. Achter de gesloten deurtjes staat de inhoud zo onderhand gevaarlijk op scherp. Ik wacht op het juiste moment, dan ga ik opruimen. Ja ja ja… ik weet het: “Het juiste moment, soms is dat NU”.  Kan zijn, maar niet vandaag. Vandaag ben ik, voor wat die kast betreft, Oost-Indisch blind. 😉

Wie mij (en mijn associaties) een beetje kent, vermoedt waarschijnlijk al lang dat ik het niet alleen over parkeren heb of over mijn kast.
Leegmaken, afvoeren, ordenen en ruimte maken. Ofwel: verwerken, zoals ik het in de eerste regels hierboven al aanhaalde. Met de beelden van herkenning, doelde ik op die van de serie “Erasmus MC 24/7” op dit moment te volgen op TV. Het programma beoogt hiermee een inkijkje te geven in het leven van verschillende mensen achter het grootste ziekenhuis van Nederland.   

Toen ik afgelopen november de trailer op de TV voorbij zag komen, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Don was gematigd enthousiast. De eerste aflevering keken we samen, daarna besloot hij: “Wat jij doet moet je zelf weten, ik ben er klaar mee.” Ik kan me er iets bij voorstellen. Nu kijk ik de afleveringen in mijn eentje terug. Fascinerend hoe dat allemaal achter de schermen werkt. Daarnaast zo herkenbaar… de lange gangen, de eenpersoonskamers, de voorbereidingsruimte van de OK, de operatiekamer zelf. De enorme afstand die ondergronds afgelegd wordt om een patiënt van A naar B te transporteren is haast onvoorstelbaar. Het is dat ik het zelf aan den lijve heb ondervonden, het is bizar.

Ik heb nog lang niet alles gezien, maar in een van de afleveringen was een moment dat mij raakte. De camera volgde de ouders en hun zoontje die een openhartoperatie moest ondergaan. Op een bepaald moment ligt het jongetje op de operatietafel en worden de ouders gevolgd. Juist die beelden vond ik tamelijk confronterend. De machteloosheid, de angst “Wat als?”, de spanning, het verschrikkelijke lange wachten tot je iets hoort. Schrijnende beelden van ‘de andere kant’, in dit geval van de ouders. Ik moest direct aan Don denken. Pff… hoe vaak en hoe lang heeft hij niet moeten wachten… Voor mij was dat een bewust moment waarop ik even moest slikken.

Verder verbaast het me enigszins, dat ik gewoon naar alle beelden kan kijken zonder dat het nare gevoelens van mijn minder leuke ervaringen naar boven brengt. Als deze serie een jaar geleden was uitgebracht, had dat nog te vroeg of “te vers” voor mij geweest. De frustraties en traumatische ervaringen zaten me toen nog te hoog, denk ik nu. Waarschijnlijk had ik er niet naar willen kijken. Hoe anders sta ik daar vandaag in! Gelukkig heb ik gaandeweg toch een en ander weten te verwerken. 

Verwerken doet iedereen op zijn of haar eigen manier en bovendien: op zijn of haar eigen tijd. Ik zal de laatste zijn die daarin iets goed of fout vindt. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken als ik zeg dat negeren en ergens niet over praten niets oplost. Mij helpt het juist als ik mezelf kan uiten. Dus ja, het schrijven van blogs bracht mij als bijkomstig voordeel ‘een soort van’ therapeutische verwerking.

Ik weet niet meer waar op internet ik het ooit las, ik geloof dat het iets in de trant van ‘schrijven online’ of iets dergelijks heette. Op die site werd gevraagd naar het effect van schrijven. Twee van die vragen heb ik gekopieerd en opgeslagen, ik citeer (en deel als ‘weetje’): 

Is schrijven goed voor je?
Schrijven is een veilige manier om al je hersenspinsels de vrije loop te laten. Het is bekend dat opkroppen van zorgen en problemen leidt tot ongezonde situaties met als gevolg stress, angst en depressies. Het van je af schrijven verlaagt je stressniveau en je bloeddruk, en is dus goed voor je hoofd en lijf.

Wat gebeurt er in je hersenen als je schrijft?
Dagelijks schrijven heeft namelijk een bijzondere uitwerking op het brein. Het verhoogt het concentratievermogen en verlaagt het stressniveau. Het versterkt je denk- en leervermogen en boost je humeur en creativiteit. En laat dat laatste nu ook nog eens een boost voor je immuunsysteem zijn, dus een dubbele winfunctie.

Nou….kijk aan!
Ik heb geen idee of het een wetenschappelijk onderzoek is geweest, maar dat boeit me op dit moment eigenlijk niet. Wél wat ik constateer: Lekker bezig Bo! -al zeg ik het zelf 😉

Toch nog eventjes terug naar de ondergrondse gangen die ik eerder noemde. Ik zocht en vond zojuist het filmpje dat mijn zusje maakte toen zij achter mij aan liep. Vanuit de SEH werd ik op mijn bed -ondergronds- naar de afdeling geduwd. ’t Blijft ‘n bizar ritje/wandelingetje….