Praatjes vullen geen gaatjes?

Ze roert een wolkje melk door haar dampende koffie en nipt voorzichtig van het kopje. “Mmm… lekker bakkie.” mompelt ze genietend. Dan buigt ze haar hoofd mijn kant op en fluistert: “Denkt u dat ik nog zo’n koekje zou mogen? Ik heb er eigenlijk al eentje op…”  Glimlachend pak ik het bord met koekjes van de tafel en hou haar die voor. “Van mij mag het hoor”, antwoord ik met een knipoog. 

Ze knabbelt en babbelt. 

Binnen no time weet ik dat haar man een paar jaar terug is overleden. Ze is alleen, haar twee volwassen kinderen wonen te ver weg om haar regelmatig te bezoeken. Haar leven verloopt niet bepaald over rozen en soms voelt ze zich eenzaam. Toch klaagt ze niet, ze is zelfs een gezellige prater. We hebben een leuk gesprekje -ondanks dat we elkaar niet kennen.

“Kom, ik moest maar weer eens gaan.” Ze staat op. Terwijl ze haar jas aantrekt, vraagt ze: “Bent u eigenlijk wél lid van eh.. deze club, zeg maar?”
Pardon? Ik kijk haar niet begrijpend aan. Nog voor ik kan vragen “Hoe bedoelt u?” verklaart ze: “Ik niet. Ik woon verderop in de buurt. Ik kom hier langs als ik naar de supermarkt ga. Toen viel me op dat hier op donderdagochtend altijd een groepje mensen koffie drinkt. Dan staat de deur open en ik dacht: Gezellig! Dus ik kom hier alleen voor een kopje koffie en een praatje. Daar knapt een mens van op, weet u.”
Ik schiet spontaan in de lach en geef haar groot gelijk. 

Ze steekt met haar boodschappenkarretje het plein over en buiten het hek verdwijnt ze in de richting van het winkelcentrum. Ik hou van dit soort kleine ontmoetinkjes, van die ‘niemendalletjes’ die er op de één of andere manier toch toe doen. Misschien omdat ik er nu de tijd voor heb. Of anders gezegd: er de tijd voor néém.
Ik trek ook mijn jas aan en bedank bij het weggaan de dienstdoende vrijwilligster voor de koffie. “Jij ook bedankt. En hopelijk niet al te snel tot ziens!” zegt ze. Dat klinkt raar, maar waar. We moeten er allebei om lachen.

Drie tellen later sta ik buiten op het plein van de kerk.
Of ik lid ben van ‘eh..deze club’?

In mijn blog “Lichtmis” schreef ik in de eerste alinea’s over mijn katholieke opvoeding en hoe dat gaandeweg z’n eigen invulling heeft gekregen -om het zo maar even samen te vatten.
De keren dat ik tegenwoordig in de kerk kom -zoals de keer hierboven- is om een gedenkkruisje af te geven. 

Als een parochiaan is overleden, wordt tijdens de uitvaart vanuit de kerk een gedenkkruisje op de kist gelegd. Op een blank eikenhouten kruisje staat de geboorte- en sterfdatum, plus de naam van de overledene. Dat wordt er met een speciaal daarvoor bestemde houtbrander in gebrand. Door mij dus. Ik doe dat al sinds een paar jaren thuis, als vrijwilliger van de eh…club 😉

Iedere donderdagochtend wordt er een korte Mis gehouden en na de viering is er gelegenheid om samen koffie te drinken. Als ik weer eens een kruisje heb moeten branden, wacht ik thuis altijd tot de donderdagviering is afgelopen. Pas daarna waai ik aan om de benodigde kruisjes in de kerk af te geven. Meestal drink ik dan een koffietje mee. Vandaar dat ik altijd in de veronderstelling was, dat de mensen die er dan zaten de Mis hadden bijgewoond.
Mis! Het blijkt dat er soms -mijzelf niet meegerekend- een aangewaaide persoon tussen zit. 

Als je het mij vraagt: een geweldige actie van die mevrouw uit de buurt verderop. Zij heeft er het lef voor om zelf de stap te zetten om anderen te ontmoeten wanneer zij daar behoefte aan heeft…of dat nou in een kerk is of niet.

En zie daar de titel. Ik zette daar niet voor niets een vraagteken achter: “Praatjes vullen geen gaatjes?”
Want soms? Soms doen ze dat wél. 
Dan vullen Praatjes -tijdens een korte ontmoeting- de gaatjes, ofwel: de leegtes, de momenten dat je je alleen voelt.
Ik heb er nooit zo bij stil gestaan (‘Geen tijd!’).
Tijd die ik mezelf tegenwoordig wél gun.
Niet omdat het moet, maar omdat het kan 😉