Vrolijk verder

Dat Don niet vrolijk wordt van mijn wandelen in slakkentempo, dat begrijp ik.
Dat hij graag verder wil dan één rondje om ons appartementencomplex, begrijp ik ook.
Dat de artsen hebben gezegd: Twee weken niet tillen en vier weken rustig aan begrijpen we allebei.

Maar wat blijkt?
“Rustig aan” heeft bij ons twee versies: eentje voor jezelf en eentje voor de ander – en die lijken totaal niet op elkaar. 

“Weet je wat, ik ga vandaag wel alleen een rondje wandelen”, had Don gezegd.
Best, moet kunnen.
“Wel rustig aan hè” had ik hem nog nageroepen.
Hoeveel rondjes ging hij dit keer om het pand? dacht ik nog. Na een poosje klonk er een piepje, een binnenkomende app op mijn telefoon. Een foto van Don, onderweg gemaakt….langs de Waterweg. (Zie titelfoto)

Pardon, Waterweg?! Het fietstunneltje onderdoor, de steile oprit naar de dijk, over de dijk weer omlaag richting het water…. Hoezo ‘rustig aan’??
“Hoe was het in Hoek van Holland?” vroeg ik met overdreven sarcasme en een quasi boze blik toen hij thuiskwam. Lachend ging Don nog in de verdediging ook: “Ja maar Bon, luister…ik heb ook op een bankje gezeten en ben toen pas terug gewandeld. Gaat best. Alleen voel ik nu toch wel een beetje dat ik iets heb gedaan.”

“Mij niet bellen, ” mopperde ik “als er daar aan de overkant iets met je is, kom ik je niet halen”
“Nee logisch, jij komt die steile helling niet eens op in je eentje!”
Vervolgens schoten we allebei in de lach.
Dat is wat we doen, we lachen veel om de situatie waarin we nu zitten. 
Zo leg ik regelmatig mijn oor op Don zijn borstkas. “Wat kommie doen?” vraagt hij dan.
“Even luisteren of je stent het nog doet,” is steevast mijn antwoord.

Ik kan me indenken dat mensen die ons niet kennen, het misschien raar vinden of meewarig denken “Ach, het zullen de zenuwen wel zijn.”
Nee hoor, we hebben geen last van De Zenuwen. Maar eerlijk is eerlijk: het voelt wel vreemd nu we allebei in een andere rol zitten. 

Jarenlang was ik de patiënt en Don de mantelzorger. Pfff, wat we al niet meegemaakt hebben, samen doorgeworsteld en overwonnen hebben. En nu dat allemaal voorbij is, heeft vast iemand(wie dan ook) bedacht: Dat hebben ze goed gedaan! Nu is er geen uitdaging meer aan. Laat ik de rollen maar eens omdraaien. Hebben ze weer wat te ontdekken.
Gna gna gniffel gna (=DonaldDuck-taal)

Vooral de eerste dagen was het even wennen en aanpassen. De zware huishoudelijke taken die ik niet kan, zijn nu voor Don ook een tijdje niet te doen. We hebben een hulpvraag neergelegd bij de gemeentelijke instantie die daar in Maassluis over gaat. Bellen, mailen, formulieren invullen, je kent het wel -zucht. Uiteindelijk kwam er gisteren een bevestigingsbrief dat de aanvraag in behandeling is. Dat alleen al, kan zes weken duren. ZES weken!
Iemand komt eerst nog bij ons thuis om de situatie in kaart te brengen. We zijn al wel gewaarschuwd dat we in verband met personeelstekort mogelijk niet geholpen kunnen worden.
Zucht…zeg maar niets….

Maarrr…sinds vandaag hebben we een logeetje: Bluebot. De robotstofzuiger van mijn neefje. Nu Don ook niet kan stofzuigen, mogen we die even uitproberen. Grappig ding, hij zoeft door het huis heen en weer om terrein te verkennen. Toen we hem even kwijt waren, maar wel zijn geluid hoorden, bleek -ie druk onder ons bed te heen-en-weren. Geweldig!

Mijn vriendin is trouwens ook geweldig, uiteraard! Wat zij al niet voor ons gedaan heeft en nog steeds doet. Goud waard die meid. Hoor je dat Muis? Je bent een kanjer!
En ja, jij natúúrlijk ook hoor Gin! (Laat ik vooral mijn zusje niet vergeten! De enige echte Florence Nightingale 😉  Ja toch? Ja toch!)

Het gevaar van mensen bedanken is dat je er dan net eentje vergeet, zul je altijd zien. En dan ben je de pineut. Dus ik speel het veilig:

Bedankt voor alle lieve beterschap en sterkte wensen via app, mail en kaarten. Bedankt voor de bezoekjes, voor “het uitlaten van”(lees: wandelen met) Don, de heerlijke zelfgemaakte kippensoep, de boodschappen, de handige tips, de lekkere maaltijd, de bonbonnetjes, de voor ons weggebrachte vuilniszakken naar de container…. Vergeet ik nog iets? 
Ja, natuurlijk ook bedankt voor alle bloemen. Prachtig!
Op een bepaald moment leek het een privé Keukenhofje, we hadden honderdtien (!) tulpen in huis. 

Heel heel hartelijk dank aan ‘jullie weten wie je bent’  😉

Intussen doen wij gewoon ieder ons eigen ding, parallel, en dat werkt eigenlijk best goed zo. We dobberen allebei vrolijk verder in ons eigen vaarwater.

PS
Inderdaad, langs de Waterweg valt meer te beleven dan een rondje om het gebouw…

https://youtu.be/IKWaJ1UOeE8?si=XD7cbmtivkPFEtvW