Warrig

“Ik weet niet wat ik vandaag heb, maar ik ben in de war,” zegt ze als ze binnenkomt.
“O?” reageer ik,“Hoezo dan, heb je slecht geslapen?”
“Ik weet het niet. Ik weet het echt niet, maar ik ben warrig”
Hm… ik kijk haar even bedenkelijk aan. 
“Probeer maar gewoon om mee te doen. Als het niet gaat moet je het zeggen, of even gaan zitten” opper ik. Want tsja, wat bedoelt ze met warrig?

Ilse is één van mijn “dansdames” aan wie ik les geef. Zij is op dit moment de groepsoudste met haar negentig lentes. Ze is trouw aanwezig, doet met alles mee en is het type: niet klagen, maar doen wat je kunt! Ik heb bewondering voor haar. Ze heeft veel meegemaakt in haar leven, ook qua gezondheid. Ze heeft me er weleens over verteld en eindigt dan steevast haar verhaal met een brede glimlach. “Maar, ik ben er nog!” knipoogt ze.
Ze danst alle passen mee, ook de wat minder eenvoudige. Soms zucht ze, maar ze houdt vol. Ik vind de muziek zo mooi, zegt ze dan.

Een week later komt ze naar me toe en zegt “Ik weet het niet hoe het komt, maar ik ben zo warrig.” Toch danst ze alle dansen mee, maar met een ernstig gezicht. Alsof ze zich goed moet concentreren, misschien is dat ook wel zo.

Nog een week later is ze er niet. Via via verneem ik iets over een delier als gevolg van medicatie die zij heeft gekregen. Ze schijnt behoorlijk in de war en het gaat niet zo goed met haar.

Toch schuifelt ze een week later de dansruimte weer in met haar inmiddels bekende woorden: “Ik ben een beetje warrig. Ik weet echt niet hoe dat komt…” Haar blik is leeg, ik bedoel: ik mis haar typerende twinkeltje in de ogen. De eerste dans doet ze mee, maar dan haakt ze af en gaat aan de kant zitten. Daar staart ze voor zich uit, een eindeloze verte in -zo lijkt het.

Af en toe stapt ze weer in de danskring, dan lijkt ze de muziek te herkennen. Maar na drie walspassen gaat ze toch weer zitten. Ik vind het sneu voor haar, maar kan op dat moment niets voor haar doen. Er staan immers nog tien andere dames in de kring.
Het gekke is, dat ze deze afgelopen week werkelijk álle dansen heeft meegedaan. Inclusief een nieuwe Griekse, waarbij je toch echt wel even moet nadenken waar je je voeten neerzet. Ik was verbaasd. Eén keer is ze eventjes gaan zitten, dat was halverwege een dans met veel draaien en snelle huppelpasjes. Begrijpelijk.

Aan het eind van de les steek ik mijn duim omhoog. “Goed gedaan Ilse!” zeg ik gemeend.
“Ja…nou…ik weet het niet hoor… ik ben zo warrig,” stamelt ze aarzelend. Haar blik is ernstig als ze vervolgt: “Gelukkig komt iemand mij thuis ophalen om te gaan dansen, anders zou ik niet weten hoe ik hier moet komen.” Ik begrijp uit haar verhaal dat ze nu meteen door naar de dagbesteding wordt gebracht. Daar gaat zij tegenwoordig op meerdere dagen naar toe, want alleen thuis zijn is geen optie meer. Gelukkig is alles inpandig, dus ze hoeft de deur niet echt uit.

Ik kijk haar na als ze weg schuifelt aan de arm van een van de andere dansdames. 
Ach… hoe snel iemands gesteldheid toch kan veranderen in slechts een paar weken tijd. Zomaar. Van de ene op de andere dag. Het voelt een beetje verloren, als het zinnetje uit het welbekende boterham-smerende-beren kinderliedje: ‘k stond erbij en ik keek ernaar.

Tegelijkertijd zie ik ook wat dans kan doen, op wat voor manier dan ook. Ilse mag dan warrig zijn, maar ik sta vol verbazing te kijken als zij de choreo van drie verschillende dansen achtereen foutloos uitvoert. Hoe dan? 
Ik weet het wel, maar zie nu met eigen ogen hoe sterk muziek en dans in ons geheugen kunnen blijven zitten. Het zit zo diep, dat zelfs als je veel vergeet, je lichaam het soms gewoon nog weet….

Neuropsycholoog Erik Scherder zei er ooit over: “Dansen is zoveel meer dan alleen bewegen. Het gaat om denken, voelen, ritme, muziek en beweging tegelijk. En juist die mix zorgt ervoor dat er allerlei delen van de hersenen actief worden. Dat kan zelfs helpen bij ziektes als Alzheimer of Parkinson.”

Voor alle duidelijkheid: het is absoluut niet mijn bedoeling om Ilse als dementerend te bestempelen. Ik schets alleen het beeld zoals het is en dat verandert per week.
Hopelijk is het haar gegund dat er nog vele zullen komen.
Al is het alleen maar om haar een fijn moment te laten beleven.
Al is dat maar met één dansje. Warrig of niet…. 

PS1:
Ilse heet in werkelijkheid anders

PS2:
Titelfoto: Ai-gegenereerd