Kraanvogel in de eras mus

Werd ik woensdagochtend ineens weer wakker met enorme buikkrampen die ik herkende van de vorige keer toen Zakkelien behoorlijk aan het kronkelen was. Plat liggen en een beetje weg masseren, herinnerde ik me. Maar helaas dat werkte niet. Strompelend van bed naar bank naar stoel, uiteindelijk toch maar naar het oude nummer van de Daniel gebeld. Ik wist dat de laatste poliklinieken afgelopen weekend naar het Erasmus zijn verhuisd, maar er werd toch opgenomen. Gezien mijn voorgeschiedenis kon ik meteen naar de seh komen. Don kon onmogelijk weg van zijn werk, maar gelukkig was zwagerlief beschikbaar. 

Op de seh werd meteen een infuus aangesloten en ging ik er vanuit dat het nog wel even zou duren voordat er iemand kwam kijken. Dit keer verliep alles echter anders. Meerdere artsen kwamen naar mijn pijnlijke buik kijken, duwen, trekken, knijpen en wroeten in het stomagat. Echt niet fijn. Ik ben heus niet kleinzielig, maar ik heb de tent nu wel even bij elkaar gebruld. De arts van de vorige keer probeerde zijn truukje nog eens uit te halen, maar het gaf alleen maar meer pijn. 

Hmmmm. En nu? 

Ik ga een bed voor u regelen, dit keer gaat u niet naar huis, werd mij gezegd. En niet veel later kwam het bericht dat ik met bed en al naar boven gebracht kon worden. 

Wat daarna gebeurde verliep in een rap tempo. Ik werd een kamer in gereden waar iemand direct riep: nee nee mevrouw gaat direct naar de OK, het team staat al klaar. Chop chop, bed werd weer net zo snel weggereden terwijl ik ondertussen uit mijn jurkje werd gewurmd en een operatiehemd omgeslingerd kreeg. Voor ik er erg in had werd ik door de sluis van operatiekamer 13 geduwd en werd er aan me geplukt, geplakt, geprikt en geaaid. Alles spiksplinter nieuw, ook het mee verhuisde personeel vanuit de Daniel. Iedereen moest z’n draai hier nog vinden, ik bleek een van de eerste patiënten hier op deze afdeling. Gemorrel aan mijn oor, ik hoorde iemand zeggen dat ik aan iets leuks moest denken. 

Het volgende moment weer dat gemorrel aan mijn oor en iemand die riep “hallooooo! Mevrouw Groenewout wilt u even goed doorademen!” Ik voelde me alleen maar  zwaar slaperig. Wanneer ben ik aan de beurt, vroeg ik. “het is nu tien uur, u bent al geopereerd” Huh??? dacht ik… En weg viel ik weer.

Ik sliep diepe hazenslaapjes en pas tegen de ochtend werd me duidelijk dat ik op de high care afdeling lag. In de loop van de ochtend werd ik terug gereden naar mijn kamer. 

De hele dag ben ik constant in slaap gevallen. Met flarden weet ik me te herinneren dat Don er even was, maar voornamelijk hing ik versuft door de pijnstillers in mijn bed. 

Een van de operatie artsen legde uit dat de operatie via mijn vorige litteken op mijn buik hadden uitgevoerd, zodat de stoma nog intact kon blijven. Mijn darmen zijn ontward en de kronkel die er zat hebben ze recht getrokken, tegelijk ook de stoma uitgang middels wat hechtingen vernauwd zodat de darmen nu hopelijk op hun plaats blijven. Ook is uitgelegd waarom er geen matje is geplaatst. Een darm gaat na een dergelijke ingreep als deze zweten. Dat vocht zou dan op het matje terecht komen en dan is er een grote kans op infecties. Duidelijk. 

Nu moet eerst de stoma goed lopen, dan pas mag ik naar huis. En ach ja.. Een duidelijk geïrriteerde Zakkelien weigert aan alle kanten. Ik doe mijn best. Ik eet en drink, vanmorgen heb ik het operatie hemd verruild voor mijn gebloemde jurkje – na een vluchtige douche partij. Ik ben zelfs de gang drie keer op en neer gewandeld met infuus en al. 

Net geluncht aan tafel, met spontaan bezoek dat kwam. Nu heb ik het wel weer gehad en kruip ik zo mijn bed weer even in. 

Ik lig op een luxe 1persoonskamer met flatscreen, logeerbed

(Wie wil? – grinnik) en een tablet waarmee ik licht temperatuur en zonwering kan regelen, zo’n leuk speeltje! 

Wel jammer dat mijn afspraken gecancelled moesten worden bij de kno en longarts, maar het is even niet anders. De xolair moet nog even wachten, helaas.

Ik hou het voor gezien, ik ben nu doodmoe en mijn buik zeurt. 

Genoeg voor vandaag. 

Uitzicht vanuit mijn ligplaats …