Terug in de molen

Na een kort, heftig intermezzo draait de molen weer gewoon door. Zo gaat dat. That’s life.

Gistermiddag de eerste afspraak al weer gehad bij de dermatoloog. Mijn eczeem is ergens in een vergetelhoekje geraakt, misschien ook omdat mijn huid zich gezien de omstandigheden wonderbaarlijk goed weet te houden -op een paar geïrriteerde plekjes na dan. Insmeren moet ik me sowieso iedere dag, anders is mijn huid als silicium-carbid-  ofwel schuurpapier. Het is onderdeel van mijn dagelijkse ritueel, een kwestie van gewenning. De arts was in ieder geval tevreden, maar vond dat ik ‘nog al wat’ op mijn bordje had gekregen in een zeer kort tijdsbestek. Reden voor haar om mij terug te willen zien na de volgende operatie. Uiteraard kan ik altijd terugkomen als het eerder nodig is. We zijn er wel achter gekomen dat ik een NSAID allergie heb ( = nonsteriodal anti-inflammatory drugs), hieronder vallen diclofenac, ibuprofen en naproxen. Sommige mensen vertonen een ernstige allergische reactie, wat leidt tot netelroos, jeuk en ernstige ademhalingsproblemen, soms zelfs een allergische shock. Dat alles verklaart meteen mijn heftige reactie op het naproxen pilletje uit mijn blog van 14 februari Weer wat geleerd en zeker handig om rekening mee te houden bij mijn volgende ingreep.

Nu eerst het weekend proberen bij te tanken en uitgebreid de tijd te nemen om alles van de afgelopen dagen te laten bezinken. Dat gaat lukken. Ik zit immers nu nog in mijn nachthemd terwijl het al middag is… Ik heb een zeer luie langzame opstart vandaag, met het gevoel alsof mijn lichaam vannacht is overreden door een stoomwals. Overal spierpijn en echt energiek voel ik me ook (nog)niet bepaald.
Gek he? 😉

Maandag gaan we weer verder de molen in. Eerst naar mijn grote vriend de KNO-ars, want sinds ik gestopt ben met de bestralingen en de chemo ben ik geleidelijk aan steeds meer doof geworden. Knap irritant. Het zou zomaar een bijwerking kunnen zin van de behandeling, die hopelijk van tijdelijke aard is. En anders ben ik misschien mijn buisjes kwijtgeraakt. Als dat zo is, hoop ik dat er nieuwe geplaatst kunnen worden en dat ik weer normaal deel kan nemen aan gesprekken. Nu leidt dat nog al eens tot misverstanden omdat ik niet goed hoor wat er gezegd wordt.

Dinsdag word ik “aan mijn onderkaak gesteld”. Ook mijn kaakbot lijkt enthousiast meegedaan te hebben in mijn afvalrace. waardoor mijn frame veel te los zit. Even opnieuw aan laten meten dus.

Woensdag is het dan De Dag, eindelijk: ik krijg de uitslag van de MRI scan! Chirurg Lont gaat mij dan hopelijk ook meteen vertellen waar, wanneer en door wie ik word geopereerd.
Het is toch wel apart dat die man zo heet… juist omdat mijn lont verschrompeld lijkt te zijn na het bestralen …Gut, wat kan ik sindsdien lichtgeraakt zijn zeg. En waar is mijn geduld gebleven?
Gelukkig ben ik me bewust van mijn ‘kort-af’ zijn, maar ben er zeker niet blij mee. Ik doe mijn best met het tellen tot 10 voordat ik er weer iets uit flap wat ik later moet terugdraaien. Hopelijk is ook dit allemaal tijdelijk. Of wellicht kan Lont mij een nieuw lontje aannaaien?