Bo Bakt Black

De asperges uit mijn vorige blog waren vurrukkulluk. Kun je weinig aan verknallen zou je denken, maar in mijn geval….. Dit behoeft misschien enig uitleg, alhoewel ik denk dat de meesten die mij persoonlijk kennen al lang en breed bekend zijn met mijn kook-Kunsten. Jawel: hoofdletter K.
Na mijn vorige blog, had ik er deze keer de behoefte aan om iets luchtigs te schrijven. Neen, dit gaat niet over roomwitte mousses, pastelroze bavaroises en goudgele soufflés. Jammer dan: geen pastel, maar alles wat je maar zwart kunt bedenken: tulband, rijst, rabarber, lasagna en ga zo maar door. En jammer: ook niet luchtig, maar baksteen-compact en tweesecondenlijm-sticky.

Voor sommige dingen, moet je beslist feeling hebben, een gave als het ware. Ik kan jullie verzekeren, ik bezit Dé gave om binnen no time een keuken ongeacht wanneer en waar om te toveren tot een heus slagveld. Ik noem mijzelf ‘enthousiast’ (Don noemt dat anders) en maak dagelijks gebruik of misbruik zo je wilt, van mijn hele pannenset. Daarbij benut ik vol overgave ieder beschikbaar plekje van mijn beide aanrechtblokken en schroom niet de eettafel ook te betrekken bij mijn kookdrift.

Wat is dat toch, dat mijn kook- en baksels er heel vaak anders uitzien dan op de plaatjes bij de receptjes? Oké toegegeven, ik experimenteer wel eens met ingrediënten. Ik kook iets wat rauw had moeten zijn. Omgekeerd gebeurt ook, ik serveer iets rauw wat per se gekookt had moeten worden want: niet gaar en niet lekker. In de keuken van ons vorige huis vergiste ik me nogal eens in de keuzeknop magnetron/oven, maar dat kan in onze huidige keuken niet meer. De oven die we nu hebben, is gewoon een oven zoals die bedoeld is. Dus kiwi’s die nog niet rijp zijn kan ik niet meer per ongeluk laten ontploffen op magnetron-stand. Iemand heeft mij ooit wijs gemaakt dat je op die manier een onrijpe kiwi eetbaar kon maken. Dat wel, maar je moet ‘m dan eerst van de wanden schrapen (of misschien korter en op een lager vermogen…)

Hoe dan ook het lijkt bij mij wel secondewerk, één tel afgeleid en het zicht in mijn keuken wordt troebel door een grijze mist van rook. Ik zie dat pas seconden later, omdat de muren van onze huidige keuken sowieso grijs zijn 🙁
Koken is een vorm van organisatie en aandacht, maar ik ben geloof ik beter met overzicht plannen op mijn laptop en aandacht schenken aan levende wezens. Ofwel: ik ben vele malen beter met vulpen en papier, dan met keukenmes en plank zeg maar.

Een foto zegt meer dan duizend woorden, dus dat scheelt mij weer een lap tekst 😉
Ik vraag mij af hoe Sigmund Freud of Carl Jung bovenstaande collage zouden interpreteren. Na een grondige psycho-analyse zouden zij waarschijnlijk tot de slotsom komen dat dit alles te maken heeft met nadrukkelijk aanwezig willen zijn, vasthouden en niet los willen laten. Zie je wel, nou dat is dan mooi ‘de schuld’ van mijn vader en moeder. grinnik.
Nee, dan de onderstaande gevallen…. typisch gevalletje van Doorgaan-vooral-doorgaan… kan best!

Benijden jullie Don al? Hij had een lintje moeten krijgen. Jammer, net te laat. Hij is wel een echte Die Hard (vandaag of morgen echt Die als ik zo doorga….) Knap hoor, dat hij het toch nog steeds probeert en steeds minder vraagt “Eh Bon…wat eet ik eigenlijk?” Waar jij vindt dat het op lijkt, denk ik dan bij mezelf en hou wijselijk mijn mond.

Aan enthousiasme ontbreekt het me niet, dat moge duidelijk zijn. Dat was al zo toen ik nog thuis woonde en in het weekend nog al eens een receptje wilde uitproberen. Mijn vader en zusje waren proefkonijnen. Toen ik een aantal misbaksels verder weer eens de keuken in trok, hoorde ik mijn vader in de woonkamer nog net tegen mijn zusje zeggen “Ohhh nee, help! Het keukenrund gaat ons weer vergiftigen” Mijn moeder riep dan altijd quasi nijdig terug “Zit dat kind toch niet zo te pesten! Ze doet haar best tenminste!” En zo was het precies! Ach en heus, zo hier en daar wilde er best iets smakelijk lukken hoor! (al moest je ’t gewoon met je ogen dicht proeven en vooral niet er naar kijken) Daarbij was één van mijn moeders gevleugelde uitspraken: “Maar de geur is goed hoor!” Don heeft dat stokje overgenomen, hij roept het nog regelmatig….

Ooit heeft één van de dames die ik begeleidde het schort op de foto boven de titel voor mij gemaakt. Ik had op mijn werk wel eens verteld hoe mijn vader mij altijd noemde als ik in de keuken bezig was. Ze heeft er hard om moeten lachen en het onthouden. Op het atelier waar zij werkte, heeft ze toen voor mijn verjaardag het schort zelf genaaid en geborduurd. Ik gebruik het nog dagelijks, soms met een glimlach terugdenkend aan mijn papaatje.

Tot slot nog deze luchtige wolkencake, waar ik mij een paar jaar geleden dapper aan heb gewaagd. Het was indertijd net nieuw en de verpakking deed mij beloven dat het beslist niet moeilijk was. Dat was het ook niet. Alleen moet je wel goed kijken of je de oven-stand juist hebt ingesteld…….

(klik)Typisch gevalletje van magnetron of oven?