Wenkies
Ik las een artikel van een redactrice in en van een bekend lifestyle magazine. Boven haar tekst prijkte een foto van haarzelf, die sprak al meteen boekdelen. Je hoeft de dame niet eens te kennen om te kunnen constateren dat iets in haar gezichtsbeeld niet helemaal klopt. Blonde haarlokken, blauwe ogen, lichte huidtint…..en daarbij een partij zware wenkbrauwen à la ex premier Ruud Lubbers -nou ja, bij wijze van dan. Ik moest daar zo om lachen, omdat het stuk onmiddellijk een herinnering opriep.
Onder de foto stond de teaser (hee…waar ken ik dat woord nog meer van 😉 ): “R. liet haar wenkbrauwen verven en dat liep niet goed af: Ik herken mezelf niet.”
Ik kon me er van alles bij voorstellen en voelde met haar mee zoals ze haar verhaal schreef, maar stiekem moest ik er toch ook om lachen.
Tsja, die wenkies die weten wat! Niet iedereen beschikt van nature over de ideale vorm, maar ach: wat is ideaal? En wie heeft dat ooit bedacht??
Laat ik er eens twee foto’s van papa zaliger bij pakken. Waarom? Om een idee te geven dat zowel mijn zusje als ik “de hoopjes van Joop” hebben geërfd. Ofwel: zijn wenkbrauwen. In papaatjes jongere jaren, leek het nog wel wat. Naar mate de jaren verstreken, verdween Joop’s hoop. Hetzelfde lot lijkt ons, gezusters, beschoren.
Er is bij ons geen sprake van welgevormde boogjes. Het zijn niet te definiëren eh…tsja… eh… hoe omschrijf ik dat eigenlijk?
Ik probeer er zelf met potlood maar een beetje model in te creëren en epileer hier en daar een verdwaald haartje weg.
Op dat epileren kom ik straks nog even terug.
Op een dag had mijn zusjes vriendin A. (die al vanaf de lagere school bij ons thuis over de vloer kwam en dus eigenlijk gewoon vriendin van de hele familie is) een lumineus idee. Kijk meiden! Een speciale aanbieding om je wenkbrauwen te laten doen. Zullen we dat uitproberen met ons drietjes?
In eerste instantie was ik wat sceptisch. Wat gaan ze dan precies doen? Toch niet verven hè? Ik ben inmiddels best wel behendig met mijn wenkbrauwpoeder, al lukt het de ene keer wat beter dan de andere om ze vlekkeloos en gelijk te krijgen. Mijn zusje vroeg zich aarzelend af: Is het eigenlijk wel iets voor mij? Ik doe nooit wat aan die dingen.
Uiteindelijk overtuigden wij onszelf onder het mom: Jawèèèl, we maken er een uitje van. Eerst naar Amsterdam voor nieuwe wenkies en als we klaar zijn gaan we nog even wat winkelen. Gezellig!
De Salon bleek een kamertje bij de wenkbrauw-mevrouw thuis. Eén van ons mocht in de behandelstoel plaatsnemen. Voor de anderen is het niet de bedoeling om hier te blijven wachten, zo liet zij ons weten. Ow..aha…en nu?
Gelukkig was een paar meter verderop, vlak om de hoek een restaurant. Mijn zusje bleef als eerste achter, terwijl vriendin A. en ik een theetje gingen scoren om de hoek. Zo wisselde de één de ander af tot we uiteindelijk met ons drietjes in het restaurant nog even iets bleven lunchen.
Daar zaten we dan. Bijgetekend en wel, godzijdank niet met verf. Wel met een behoorlijk dikke stift, zo leek het.
Oooooh als ik daar nog aan terug denk! Dat beeld van ons samen: alle drie dezelfde vorm wenkbrauw (had die mevrouw maar 1 sjabloon??) in dezelfde donkere kleur, ongeacht onze verschillende haar-, huidskleur en gezichtsvorm.
Zwáááár aangezette dikke lijnen boven onze ogen. We leken wel de Angry Birds, ha ha ha hilarisch! Eerst zeiden we nog aarzelend, doch geruststellend cq. bemoedigend tegen elkaar: Oh… nou… ‘t is wel even wennen…maar mooi hoor!
Maar hoe meer we tijdens onze lunch naar elkaar keken, hoe meer lachkriebels opborrelden. Tsja…was het echt mooi? In ieder geval lachwekkend…
Ik wierp een blik in het lemmet van mijn mes en schrok opnieuw van mijn eigen spiegelbeeld. Mozes Mina! Het beeld van de wenkies van Animal uit de Muppetshow verscheen op mijn netvlies en ik had moeite om niet in keihard lachen uit te barsten.
Afijn, na de lunch gingen we winkelen, zoals gepland. Met drie paar prominent aanwezige wenkbrauwen.
Bij iedere aanblik kregen we een lachstuip en in de weerspiegeling van iedere etalageruit leken onze wenkies er als eerste uit te springen. Ik schrok steeds weer opnieuw van mijn eigen gezicht. We werden hoe langer hoe meliger. Gut…hoe zouden ze thuis reageren? vroegen we ons lacherig af. Pfff…gelukkig was het geen verf, maar hoe lang zou het blijven zitten?
Mijn zusje was als eerste haar wenkies kwijt. Sterker nog: diezelfde avond al! Tijdens het geven van haar zumba-les veegde ze wat zweetdruppeltjes van haar voorhoofd. Oeps…dáág wenkies! Die zaten prompt op haar handdoek…Whoehaha…
Vriendin A. en ik waren de volgende dag na een nachtje slapen weer ‘terug bij af’. Tsja…het was dan wel een aanbiedinkje van korte duur, maar dat vonden we niet zo heel erg. We hadden in ieder geval lol en een leuk dagje uit.
Eerder in deze blog zei ik, dat ik terug zou komen op het epileren. Ik ben niet anders gewend dan aan het epileren met een pincet. De laatste tijd zie ik echter steeds meer, dat je de ongewenste haartjes ook met een draadje kunt verwijderen. Schijnt snel en effectief te werken, ik heb het echter nog nooit geprobeerd.
Het deed me wel direct aan iets anders denken. Als kind speelde ik altijd met een draadje, soms met een knoop er aan. Ook dan zat mijn haar er wel eens tussen en was het huilen geblazen. In dat opzicht begrijp ik de methode ontharen met een draad wel enigszins.
Oké ik weet het, wat nu volgt heeft niets meer met wenkbrauwen, laat staan met epileren te maken, maar ik ga het toch met jullie delen. Misschien (her)kent iemand het van vroeger 😉
Eerst kies ik net als vroeger, een geschikte knoop uit mijn moeders knopendoos (jawel, die heb ik nog van haar!)
Dan rijg ik een draadje door de gaatjes en knoop ik de uiteinden aan elkaar.
En tot slot maak ik een ‘do-try-this-at-home’ filmpje.
Vandaag stormt het buiten, dus mocht je binnenblijven en je een moment vervelen….
Pas wel op, hou het niet te dicht bij je wenkies 😉
Ontdek meer van bonblog
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
ooooo jaaaa au au, bo. ik weet t nog dat touwtje met die knoop en haren.