Sint

5 december, je kon erop wachten… een Sint-blog. Of niet? 
Het ligt wel voor de hand hè? Vorige week een premature kerstherinnering en aangezien het vandaag ‘zijn’ verjaardag is: een Sint herinnering. Ik moet wel bekennen dat ik er daar niet echt veel van heb opgeslagen.

Als ik naar buiten kijk, zou het weer me al een eind in de richting en in de stemming moeten brengen. Grijs, wind, regen, echt sinterklazenweer. Ik vermoed dat het ook nog eens guur is. Verder dan mijn vermoeden wordt het vandaag niet. Ik hoef niet per se de deur uit, dus blijf ik lekker binnen. Hoe heerlijk is het als je halverwege je afvink cq. to-do lijstje zomaar ineens besluit: Weet je wat, nu doe ik even iets waar ik gewoon zin in heb!”
Morgen denk ik daar waarschijnlijk (met lichte spijt) anders over, maar dat zie ik dan wel weer. Het gaat om NU.

En in dat ‘nu’ zit ik erbij als een kingsize suikerspin. In een fluffy oversized -wat is het?- trui/tuniek-achtig gewaad, maillot en mijn ballet enkelwarmers, dat alles in baby-pink. Je wilt mij zo niet tegenkomen. O nee, eigenlijk is het andersom: Ik wil niet dat iemand mij zo tegenkomt.

Zoals ik al zei, mijn herinneringen aan Sinterklaas(vieringen) uit mijn kindertijd zijn vervaagd. Zou ik die goede man verdrongen hebben en zo ja: waarom? Was het de zak? Was het de roe? Was het zijn foute baard, waarvan ik dacht dat die met Kerst in plukjes in onze kerstboom hing (ook al verzekerde papa mij, dat dat engelenhaar was)?
Mijn cadeautjes van weleer, die me zomaar even te binnen schieten, waren -in willekeurige volgorde- mijn eerste Barbie, Ministeck, Monopoly, het album “Bridge over troubled water” van Simon & Garfunkel en ongetwijfeld teken- en hobbyspulletjes.

Wat ik nog altijd heb bewaard is Jolanda, mijn poppenkind. Speciaal voor deze gelegenheid heb ik haar even uit de kast tevoorschijn gehaald.

Ik kreeg deze pop 65 jaar geleden van Sint, twee jaar was ik. Poppen waren in die tijd kwetsbaar en van breekbaar materiaal gemaakt. In de loop der (speel)jaren heb ik haar meermaals laten vallen of pletterde ze zelf van de bagagedrager van mijn fietsje. Vandaar het afgebroken -en zoekgeraakt- voetje plus een aantal schedelbasisfracturen.
Ach, zo zijn we onderhand allebei getekend door en voor het leven.
C’est la vie…

Ik heb net ook mijn foto album van vroeger er bij gepakt en doorgebladerd, misschien triggert dat iets. En ja hoor… daar vond ik nog wat kiekjes van Sinterklaas op mijn lagere school, de Anne Frankschool in Gorinchem. Het was 1963, een barre winter. Dát herinner ik me nog goed, want twee maandjes later werd mijn zusje geboren en toen lag er een dik pak sneeuw.
Het was mijn laatste Sint-jaar als ‘goedgelovige’, daarna droeg ik een groot geheim bij me. “Ssst! niets aan zusje verklappen hoor!”

Ach….toen zwart nog zwart mocht zijn….
…en ikzelf het enige “donkere” kind in de klas was. Zelf zag ik dat nooit als zodanig. Pas toen klasgenootjes over mijn arm wreven en vroegen “Gaat dat er nog af?” vroeg ik me af wat ze bedoelden. Of er werd gevraagd “Komt dat door de zon?”, dan antwoordde ik maar onbenullig met ‘Ja’. Wist ik veel.

Grappig hè, die gedateerde foto’s. Wij kindertjes luisterden toen nog vol ontzag naar de juf of meester. We zaten netjes rechtop met onze armpjes over elkaar, soms met één vinger voor onze mond bij wijze van “Sssst!!” 
Op de rechterfoto zie ik dat ik met mijn armbandje zit te spelen. Dat zat die ochtend thuis in mijn schoentje, herinner ik me ineens weer. Een zilveren bedelarmbandje met alleen nog maar een poesje eraan. Later kreeg ik voor mijn verjaardag nog veel meer bedeltjes van ooms en tantes.

Och, en dat jongetje naast mij, die met die rode trui. Martin heet hij. Rood haar en een gezicht vol sproetjes, zo leuk. Ooit was hij gevallen, waardoor er een hoekje van zijn voortand schuin was afgebroken. Wanneer hij dan lachte, vond ik dat super stoer. Hi hi…die Martin, hij was mijn klassevriendje. Wat zou er van hem geworden zijn?

Meer Sint-igs dan dit, komt niet spontaan naar boven. Ik zal eens aan mijn zusje vragen, die zie ik komende zaterdag als we surprise-avond houden.
Ook zoiets… surprises! Grrr…@#$%   😉
Misschien moet ik de mijne zometeen toch nog even gaan fine-tunen, dan ben ik daar maar mee klaar. Ga ik daarna weer verder met ‘iets leuks voor mezelf’.
Strak plan.
Maar eerst koffie!

Fijne Sint-avond allemaal!