Fijne dag

Wat is de wereld klein vandaag. Waar ik vorige week ver naar de overkant van de Waterweg kon turen, kom ik vanmorgen niet verder dan de overkant van de straat. Een dikke mist belemmert mijn vrije zicht. Het is alsof er vannacht een wolk in z’n geheel naar beneden is komen vallen. 

Het ‘lekker-thuisblijf-weer’ gaat vandaag niet op. Ik moet per se deze ochtend ergens iets afgeven. Het is voor mij net te ver om te gaan lopen, dus ik pak de auto.

Sinds een paar maanden heb ik een nieuwe auto. Ik ben het type “als het maar rijdt”. Merken interesseren mij niet echt. Ook al die elektronische extra’s hoefden wat mij betreft niet, maar in mijn nieuwe auto zit het er standaard in.  
Ja, ik weet het, daar staat ‘hoefden’ -verleden tijd. Ik ben namelijk om.
Het was wel even wennen, een auto die mij een goedemorgen wenst, mijn agenda voor vandaag opsomt, het weerbericht meldt en het gesprek afsluit met een flauwe mop-van-de-dag. Verder verscheen al een paar keer een waarschuwing op het display van het dashboard dat ik voorzichtig moest rijden, want “de wegen kunnen glad zijn”. 

Ik moet toegeven: het is eigenlijk best handig en grappig. Grappig omdat Don een keer achter het stuur zat en onderweg even in zijn oog wreef. Onmiddellijk verscheen een tekst op het dashboardscherm: “You look droopy, Take a break!” We moesten er allebei hard om lachen. Maar even serieus, zo een Driver Attention Alert System dat je rijgedrag in de gaten houdt, is toch eigenlijk best bizar. Laat ik het zo zeggen: ik vind dat bizar. Tot nu toe reed ik in auto’s zonder ‘foefjes’, dus waar het voor anderen al lang normaal is, is het voor mij allemaal nieuw. Nooit te oud om…. Toch? 😉   

Gaandeweg ontdek ik steeds weer iets nieuws. Want ja, ik ben gewoon gaan rijden, terwijl het grote dikke Hoe-Werkt-Mijn-Suzuki-boek ergens in de kofferbak ligt. Misschien is het toch handig als ik die eerdaags eens aandachtig doorblader.
Op deze manier dreigt het er al net zo aan toe te gaan als met alle apparaten hier in huis. Daarvan berg ik de gebruiksaanwijzing op in een la en ga gewoon met het ding aan de slag. Meestal gaat dat wel goed. Tot er lampjes gaan knipperen of het apparaat ineens gekke geluiden maakt. Hm, zo ver wil ik het met mijn auto maar niet laten komen.

Eén ding schoot me nog wel te binnen, toen ik vanmorgen achter mijn stuur kroop: Het is behoorlijk mistig, dus ik moet mijn verlichting handmatig aanzetten!
In veel auto’s, zo ook in deze en in mijn vorige, staat de verlichting standaard op stand: ‘auto’. Ofwel: DRL (Daytime Running Lights), dagrijlichten. Lekker makkelijk. Hoef je niets aan te doen, gewoon zo laten, dacht ik altijd.
Waar ik echter nooit erg in had, was dat het licht dan alleen aan de voorkant brandt. Zodra ik een tunnel inreed, of letterlijk de mist in, was ik dus niet goed zichtbaar voor het achteropkomend verkeer. Daar had ik lange tijd geen weet van, tot ik hierover een keer tijdens het rijden in de mist een waarschuwing hoorde op de radio. “Mensen, zet je voor- én achterlichten aan!” Sindsdien stel ik mijn verlichting zo nodig handmatig in, ook bij slecht weer of invallende schemering.

Zo blijkt maar weer: computergestuurde teksten, stemmen en navigatiesystemen zijn een handig hulpmiddel, maar het kan nooit kwaad om toch ook je eigen verstand te blijven gebruiken en zelf alert te zijn.

Inmiddels is mijn missie voltooid. Dat wat ik feitelijk alleen maar had hoeven afgeven, heeft ietsje langer geduurd dan ik aanvankelijk dacht. Ik ben namelijk blijven hangen om ‘even’ gezellig mee koffie te drinken. Dat was een bewuste keuze. Soms lijk ik een soort ingebouwde antenne te hebben die, zoals in dit geval, registreert dat er behoefte is aan een praatje. 
Er lijkt tegenwoordig al zo weinig tijd en aandacht voor elkaar. Alles gaat gehaast, want we moeten vandaag nog heel veel (meestal ook nog eens van onszelf….)  Dus ja, ik blijf.
Ik luister en ik knik. Ik glimlach als er een hand op mijn arm wordt gelegd. En dan zegt een zachte stem: “Ik ken u eigenlijk niet…maar dankuwel!”
Van dit soort ontmoetinkjes trekt de mist als vanzelf op -al is dat dan figuurlijk.
Gewoon een praatje dat de dag bijzonder doet lijken.
Zomaar eventjes….

Even later sta ik weer buiten, terug in de koude werkelijkheid. Ik ga mijn medicijnen ophalen bij de apotheek en nog wat boodschapjes doen.
Als ik mijn auto parkeer bij het winkelcentrum, zie ik dat de kraam van de oliebollen plaats heeft gemaakt voor die van de vis. De geur van gebakken kibbelingetjes komt me tegemoet. Hmmmm… Het is inmiddels bijna lunchtijd…
Nee, ik ga boodschappen doen!
Daarna wandel ik terug richting parkeerplaats. In de tas van mijn rollator ligt onder andere een zak gemengde salade en vers fruit. Een gezonde gedachte…

Gut, wéér die vislucht in mijn neus….

Hoe zat dat ook alweer met het één keer in de week eten van vette vis?
Oké, niet per se vet van een gebakken lekkerbekje… 

Ik kan de verleiding niet weerstaan….  

Thuis parkeer ik mijn broodje om mijn ‘visvangst’ op kamertemperatuur te laten komen.
Intussen surf ik op het internet om te kijken of vandaag nog op een andere manier bijzonder is.
Zo beland ik op een site die heet: “Fijne Dag Van”. Hierop vind ik overzichten van themadagen. Leuk om schrijf inspiratie op te doen, maar dan lees ik: Helaas, vandaag is er geen ‘Dag Van‘.
Duh!
Bij volgende week donderdag zie ik staan dat het dan De dag van het Handschrift is. Nou, dat wordt mijn blog letterlijk schrijven dan…
Ga ik over nadenken.
Eerst maar eens lekker genieten van mijn broodje paling!  

Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee 😉 en heb een Fijne Dag verder!