Oude doos

Oude doos

23 januari 2025 3 Door Bonnie

Oude dozen zijn leuk, maar tijdrovend.

Wat is dat nou weer voor een rare openingszin? -ik hoor het degenen die dit lezen denken. Grinnik.
Een beetje een flauw Inkoppertje, want natuurlijk heb ik het over een echte oude doos. Eentje die met duct tape bijelkaar gehouden wordt. Ik heb ‘m van de kastplank gepakt, waar nog meer mappen en spullen staan om uit te zoeken. Ooit. En ‘ooit’ is bij mij een ruim begrip. Zo van: Ach joh, deurtje dicht en je ziet er niets van, ‘t staat allemaal uit de weg.
Smoesjes!-ik weet het, maar het heeft niet echt (mijn)prioriteit.

Voordat ik verder ga, maak ik eerst even een zijsprongetje -mag wel hè? Zijn jullie onderhand wel van mij gewend, denk ik 😉
De met duct tape beplakte doos staat voor mijn neus en tsja, dan rijst bij mij de onmiddellijke vraag: Waarom noemen ze dat nou eigenlijk duct tape??
Ik kan het dan niet laten om het op te zoeken, waar een ander waarschijnlijk denkt: Mens hou op! Maak gewoon die doos open! Wat zoek je daar nou eigenlijk in?
Even wachten, eerst struin ik het internet af. Ja hoor, daar vind ik het antwoord op mijn vraag, er staat zoiets als:  

Duct tape kwam na de jaren 1950 in beeld. Het werd gebruikt in de bouw om luchtkanalen, zogenaamde ‘air ducts’, in te wikkelen. Daar dankt het ook het zilverkleurige uiterlijk aan
Dat je ‘t maar even weet!

Terug naar de oude doos. Daar zit van alles in, voornamelijk foto’s. Jawel….dáár zit precies dat tijdrovende deel in! Al die foto’s die vluchtig door mijn vingers glijden. Of nou… vluchtig? Niet bepaald! Het zijn herinneringen die ‘en masse‘ naar boven komen drijven.

  • Aahh hoe schattig! Eentje van mijn neefjes die toen net zo jong waren als hun beider zoontjes -mijn achterneefjes- op dit moment. Jongens… blijf nog even een poosje klein en met jullie piratenzwaard zwaaien of Teddy de poes plagen.
  • Eentje van mijn moeder met een papieren feesthoedje op haar hoofd. Slingers in het vakantiehuisje, waar we een weekendje met ons gezin en aanhang waren. Zeker weten doe ik het niet, maar ik meen dat ze toen jarig was en met pensioen ging. ‘n Rare gedachte nu ik dat zelf ook ben en zij er niet meer is.
  • Een kiekje van de straat van ons ouderlijk huis met aan het eind een vergezicht over velden en kassen. Toen nog wel, nu al lang niet meer. Het is in de loop van jaren volgebouwd met woonwijken.
  • Een foto van mezelf in het rode uniform van de NVD (Nederlandse Veiligheids Dienst), waar ik werkte als inval receptioniste op diverse locaties bij verschillende bedrijven. Een soort allround vliegende kiep, zeg maar.
    Grappig detail: als je vandaag opzoekt waar de afkorting NVD voor staat, dan krijg je: Nederlandse Vereniging van Diëtisten.
    Hilarisch hoe dingen in 35 jaar tijd kunnen veranderen of zelfs verdwijnen.

Lekker gedateerd hè? Ik herinner me nog dat deze foto begin september 1990 is gemaakt. Ik kwam na mijn werk even aanwaaien. Mijn zusje was eerder die week -in augustus- bevallen van haar eerste zoon en mijn eerste neefje. Jeetje, 35 wordt hij dit jaar. How time flies!
Ik geloof waarachtig dat ik me nu echt oud ga voelen door de inhoud van die oude doos.

Toch graaf ik nog een poosje door, al zou ik haast vergeten waar ik naar op zoek ben. En nee, natuurlijk vind ik dat niet. Wat ik zoek, heeft met handschriften te maken, met name met het mijne. In mijn blog van de vorige week, noemde ik al dat het vandaag “de Dag Van Het Handschrift” is en ik er over na zou denken om mijn blog dan met de hand te schrijven.
Nou, daar hoef ik niet lang over na te denken. Het is eigenlijk meteen al ‘Nee!’
Als ik een beetje mijn best doe, kan ik heus wel netjes schrijven. Bij een heel verhaal -en dan ook nog eens snel geschreven- muteert mijn handschrift na een regel of tien. Dan doet het niet onder voor de krabbels die mijn huisarts op mijn recepten schrijft. Een soort geheime taal, zeg maar.

Ik weet dat er ergens foto’s zijn van teksten die ik op muren heb geschreven, of waarop ikzelf sta met een dun penseel in de aanslag om een tekst te schilderen. Zoiets zocht ik dus in het kader van “handschrift”. Ik weet alleen niet meer waar ik die foto’s heb gelaten. In ieder geval niet in deze oude doos, constateer ik.
Laat ook maar.
Het is zoals altijd: Zoek je iets, dan vind je het niet. Ben je niet op zoek, dan vind je het zomaar wel. Dan komt het ineens op je pad.
Ik veeg het onderwerp “Handschriften” van tafel en ruim alles weer netjes op.

Genoeg ge-memory-laned vandaag.
Net wanneer ik een stapeltje losse foto’s terug in een mapje wil schuiven, voel ik dat daar nog iets in zit. Ik vis er een doorzichtig organza zakje uit. Wat is dit nu weer? Ik schud de inhoud voor me uit op tafel. Een moment later staar ik naar een aantal van -ooit- mijn visitekaartjes. Beelden van werkplekken uit het verleden doemen op. Collega’s, cliënten, zoveel contacten met zoveel verschillende mensen. Dankbaar dat ik zoveel ervaringen heb kunnen, mogen opdoen. Sommige dingen verleer ik niet en vergeet ik niet meer.

Lang niet al mijn werkgevers liggen hier weergegeven, behalve dan die van mijn ‘eigen ondernemingen’. Overigens: destijds bestond de term ZZP’er nog niet eens.
Aarrghhh….nog zoiets dat mij er fijntjes aan herinnert dat ik toch echt wel tot ‘de volgende generatie’ behoor. 

Weg met die oude doos! 
Om niet te zeggen: ik ben er zelf al een… 😉  


Ontdek meer van bonblog

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.