Hé Ananas!
Een sfeerimpressie, just before breakfast. Gisteren mocht mijn Roomy naar huis en zat om 9:00 uur al in z’n startblokpyjama. Wachten wachten wachten. Busje komt zo (in dit geval de ambulance) Uiteindelijk is hij na 20:00 uur pas opgehaald. “Zooo, daar zijn we al!” zei het ambulancepersoneel met een big smile. Of je wil of niet, dan schiet je toch even in de lach hoewel ik het echt met naar-huis-hunkerende-Roomy had te doen. Zijn bed werd afgevoerd en zo kreeg ik meer lucht. Jammer dat dat alleen voor de ruimte geldt, en niet voor die suffe longen van mij. Vanmiddag ga ik verhuizen, ik ga toch maar bij het raam liggen zoals mij was aangeboden, nu zit ik zo opgepropt bij het kotsbakkenkastje. Verder is en blijft het rustig dit weekend. Er komt niemand bij op zaal, er zijn zelfs zes lege bedden op de afdeling en ook via de SEH komt er niet zomaar iemand hier binnen.
Gisteren is de vaste zaalarts langs geweest om te vertellen dat de longfoto´s niets bijzonders uitwezen. Ik meen dat ze zei dat in het bloed ook niets afwijkends te vinden is. Ergens hadden ze nog gedacht aan een schimmel of iets dergelijks. Nu is hun vermoeden dat het toch om kanker gaat ergens in mijn buikholte, want er is niets te zien aan/in de longen wat duidt op uitzaaiingen aldaar. Het lijkt er eerder op alsof het een reactie is op een medisch probleem elders in mijn lijf. Op de een of andere manier staat alles immers in verbinding met elkaar –al snap ik soms technisch en logistiek niet precies hoe.
Het vervelende is dat er nu aan mijn situatie niet veel gedaan kan worden, behalve dan om met medicatie te proberen om al het slijm op te lossen zodat meer lucht ontstaat. Voor verdere behandeling verwijzen ze me door naar de Daniel. Wat zijn ze daar met u van plan, was de vraag. Ja, wist ik dat maar. Eerst moet iets zichtbaar zijn om behandeld te kunnen worden, zolang dat niet het geval is ‘hang ik ergens in een vacuüm’.
Ik heb het maar even laten bezinken. Aan de ene kant begrijp ik het wel en ook het beleid dat ik word behandeld voor mijn longproblemen. Alleen zo jammer dat daar weinig aan te doen is en dat het dan hier, in dit ziekenhuis, ophoudt. Aan de andere kant rijzen er ineens allerlei vragen. Moet ik dan op deze manier verder, wachtend tot “iets” ergens is gegroeid in mijn lijf? Stel dat dat jaren gaat duren? Hoe ga ik dit dan volhouden? Niet! Welke extra medicatie krijg ik straks mee naar huis? Is het dan niet zo dat juist al die medicatiezooi die ik voor mijn astma krijg de boosdoener is voor de kanker? Mijn longarts wilde niet voor niets per se weten welke vorm, de naam, data en de hoeveelheid chemo ik heb gehad, dit omdat sommige chemo beschadigingen aan de longen veroorzaken. Dan is het toch niet gek om te bedenken dat mijn huidige medicatiegebruik ook iets veroorzaakt –behalve stippen en jeuk? Gaat deze afdeling nu contact opnemen met mijn chirurg in de Daniel voor overleg? Hoe? Wat? Wie?
Jammer dat de arts pas na het weekend weer komt. Maar goed, dat geeft me de gelegenheid om alles wat ik wil weten te verzamelen en op te schrijven. Voorlopig ga ik nog niet naar huis, de planning is dinsdag onder voorbehoud -zo lees ik op het bord bij mijn bed. De weekendzaalarts die vanmorgen kwam wist niet veel nieuws te brengen, het leek me meer een routine rondje. Hallo, Hoe gaat het, Fijne dag verder, handjes ontsmetten en foetsie. Hij zei alleen dat de behandeling net is opgestart en dat we er nog even mee door moesten gaan. We? Ik dus. En dat houdt in: het innemen van mijn reguliere medicatie met als extraatje wat vernevelingetjes zo nodig en prednison. Gelukkig mocht het infuus eruit en krijg ik nu een tabletje in plaats van via het infuus, dat geeft ook meer lucht. Zie je…als je goed kijkt is het er wel 😉
Ik doe heus mijn best, maar kan niet veel. Als ik stil rechtop blijf zitten ben ik kortademig, maar niet echt benauwd. Zodra ik vijf meter loop, ga ik hijgen en als ik mijn haren heb gekamd, hap ik naar lucht. Zo had ik net mijn armen ingesmeerd met bodylotion en kreeg daarna een hoestbui waardoor mijn saturatie daalt naar onder de 90 en mijn hartslag stijgt naar 100. Ik moet dan eerst herstellen om een volgende beweging te kunnen maken. Dit zijn zomaar even wat hele simpele dingetjes om een indruk te geven wat douchen of aankleden dan wel voor effect hebben (daarna voelt het alsof je ophoudt te bestaan) Knap lastig, maar zoals gezegd: ik doe mijn best en leuke dingen helpen me echt.
Voorbeeldje?
Gisteren bij de ochtendronde kwam de zaalarts met twee andere dames in opleiding, die over haar schouders mee mochten kijken. Ik ga op de rug even naar uw longen luisteren. Nachthemd omhoog, diep zuchten hier, goed uitademen daar. Kijk en ook hier…oh…wat is dit nu? Kijk eens dames, zien jullie dit hier ook? Ja de dames zagen het ook. Wat een enorme moedervlek. Ja dat vonden de dames ook. Waar denken jullie aan? De dames dachten diep na. Een melanoom! O ja, een melanoom, vonden ook de dames. Maar wacht eens… bril op, bril af….wat gek, het lijkt wel een ananas. Ananas? Ananas? Wat gebeurde daar toch allemaal achter mijn rug. En ineens drong het tot mijn suffe net wakkere hersenen door en begon ik te schaterlachen. Oooo….nee dat is….dat is mijn lieve heersbeestje! Pardon?? O wacht… is dat een tattoo?! Wát zei u? Lieveheersbeestje?? Nou…eh…het heeft dan meer weg van een vreemde tor. Wat apart. Jemig, ik was dat hele ding al lang weer vergeten. Jaren geleden, volgens mij in 1995, laten tekenen door een schoonheidsspecialiste in Zandvoort die naast de in opkomst zijnde “tijdelijk permanente make up” ook piepkleine tattoos kon maken die met een normale tattoonaald niet mogelijk waren. Het zou drie jaar blijven zitten en daarna vervagen. Een knalrood klein lieve heersbeestje, met heuse voelsprietjes en stipjes op zijn lijfje. Echter….het ding vervloog niet –vleugeltjes te strak getatoeëerd denk ik. In de loop der jaren liep –ie uit, werd daardoor wat molliger en begon het zwart het rood te overlappen. Kortom, het werd een rare zwarte vlek waar ik geen aandacht meer aan besteedde. Soms weet ik niet eens meer dat ie er nog steeds zit. Tot nu, gebombardeerd tot ananas! Nee, nou moet je ophouden. Hoewel… klinkt beter dan die melanoom.
Nee, ik ga er geen selfie van maken. Ik laat het over aan ieders eigen fantasie 😉
Ontdek meer van bonblog
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.