(be)Spiegel(ing)

(be)Spiegel(ing)

2 januari 2025 2 Door Bonnie

Oudejaarsdag. Op de valreep van 2024 vind ik een stapeltje wenskaarten in onze brievenbus. Ik vis er eentje met een glimlach tussenuit, omdat ik het handschrift uit duizenden herken en benieuwd ben naar de inhoud van de enveloppe.
Zo herken ik overigens nog een flink aantal handschriften hoor, het is niet alleen deze in het bijzonder. Don vindt daar zo onderhand geen lol meer aan, wanneer ik met een gesloten enveloppe voor mijn neus al roep: “O ik weet het al, deze is van….” Tien van de tien keer heb ik het dan juist en zucht hij “Nou leuk hoor meid…”   

De enveloppe die ik nu in mijn handen heb, is onmiskenbaar afkomstig van een bijzonder en dierbaar persoon die ooit een aantal jaren onze buurman was. Tot hij besloot om als monnik toe te treden in een abdij aan de andere kant van het land. Als we in de buurt zijn, brengen we graag een bezoekje aan hem: broeder Coert.

Als ik de enveloppe open, zit daar behalve een kerstkaart ook een apart A4 papier in. Daar staat een tekst op met een tekening en een gedichtje. Een kerstoverweging, geschreven in een stijl die ik herken als “à la Coert”. Ik herinner me nog goed dat hij graag en met plezier schreef en dat zo te lezen nog steeds doet.
Ik kan me helemaal vinden in zijn verhaal. Eigenlijk te mooi om voor mezelf te houden, daarom kan ik het dan ook niet laten om het met jullie te delen. Ik zeg er met nadruk bij dat het zeker niet mijn bedoeling is om te pronken met zijn veren, maar juist om zijn verhaal onder de aandacht te brengen. Dat verdient het. Coert zal het vast niet erg vinden.

De tekst doet iets met mij, het roept iets in mij naar boven. Ik vind het prachtig en inspirerend. Met een beetje gêne herlees ik de zin over het kleine spiegeltje.
Heb ik het afgelopen jaar niet dagelijks voor mijn twee-bij-één meter spiegel gestaan, oog in oog met mijn totaalbeeld? Heb ik toen -vaak- niet alleen maar kritisch gekeken naar mijn gehavende lijf vol littekens, hobbels en bobbels? Heb ik toen niet menig keer verzucht “Hoe kan ik hiermee nou toonbaar voor de dag komen?” 
Ja, dat heb ik.
En werd ik daar blij van?
Nee, niet altijd.
Dus?

Dus is het de hoogste tijd om dit jaar het kleine spiegeltje uit broeder Coert zijn kerstpakket wat regelmatiger ter hand te nemen. Zo’n kleintje dat alleen mijn ogen weerspiegelt. Al was het alleen maar om te zien of ik mezelf eerlijk in de ogen kan kijken bij het beantwoorden van de vraag: Heb ik iets voor de ander gedaan vandaag? (En nee, daar hoeft het niet perse Kerst voor te zijn). Ik denk dat ik van zo een blik in de spiegel een stuk blijer zou worden van/met mezelf.

Lijkt me een mooie bespiegeling zo aan het begin van dit nieuwe jaar!

Nog een ander verhaal over broeder Coert (en spiritualiteit) lezen? Dat kan!
klik hier voor mijn blog: “T/What’s the spirit”


Ontdek meer van bonblog

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.