Lathyrus

Met mijn ogen dicht zit ik aan de eettafel en snuif de subtiel zoetige geur van lathyrus op.
Flarden van even zoetige herinneringen flitsen voorbij in mijn hoofd. 

Lathyrus één van mijn lievelingsbloemen, al van kinds af aan. Ik heb ze altijd bijzonder gevonden met hun eigenwijze blaadjes, soms als frêle vlindervleugels. Niet één bloem is hetzelfde, ieder blad krult anders en toch blijven het herkenbare bloemen. Ik vind ze ook zo leuk om te tekenen. Gewoon wat kriebelen met een potlood op een velletje papier is al voldoende en daar staat -ie al.

Ze doen me denken aan de tuinen van mijn ouderlijk huis. Waar we ook woonden, Gorinchem, Eibergen en De Lier, in iedere tuin plantte mijn moeder altijd ergens lathyrus. Zij verstond de kunst om de takjes in geordende banen te leiden, die zette ze met een draadje vast. Hele delen van een muur of schutting waren er mee bedekt. Een prachtig gezicht als dan de bloemen gingen bloeien. Regelmatig mocht ik er wat takjes af knippen voor in een vaasje, of soms deed ik ze in een leeg klein koffiemelkflesje. Die zette ik in mijn slaapkamer bij het raam, in de hoop dat een zuchtje wind de zoete geur verder naar binnen zou blazen. Heerlijk!

Toen Don en ik in ons vorige huis woonden, hadden we een tuin van zeker dertien meter diep, als niet meer. Plek genoeg voor een hoekje met lathyrus. Ik heb meerdere pogingen gewaagd om ze net zo ordelijk te laten groeien als mijn moeder dat deed. Helaas gaan bij mij die takken, net zo eigenwijs als ik, hun eigen richting op. Het helpt ook niet bepaald dat ik niet de groene vingers van mijn moeder heb geërfd. Om over mijn tuinaanleg-inzicht helemaal maar te zwijgen. 

Dat hoekje in onze tuin werd een grote wildernis met dreigende takken. My goodness, hoe hou je al die krullende uitsteeksels in hemelsnaam in toom? Die dingen klemmen zich werkelijk overal omheen. Met als gevolg dat mijn lathyrus zich dwars door de clematis omhoog werkte, richting de druiventakken boven op de pergola. Aaaarghhhh!

Meer dan eens was Don het zó beu en stapte er dan gewapend met een snoeischaar op af. Vervolgens ging hij tekeer als Edward Scissorhands himself -uiteraard onder luid protest van mij. Ik vind snoeien barbaars! Ja ja, ik weet dat dat soms moet, maar toch.

Oké, ik geef toe:  deze vergelijking is nogal dramatisch en overdreven. Ja, nu ik de foto van Johnny Depp er even op heb nageslagen, zie ik dat ook. Sorry Don, was maar een grapje 😉

Lathyrus doet me ook denken aan de reactie van een cliënt (met een stoornis in het autisme spectrum) die ik ooit begeleidde. We deden samen boodschappen en bij de bloemist vroeg ik voor mezelf nog gauw even om lathyrus. Mijn cliënt keek me met glazige ogen aan. Zweeg eerst nog, maar riep toen verontwaardigd uit: “Laat die Rus?? Hoezo? Ik deed niks! Ik heb geen Rus gezien! Trouwens, ik mag van jou niet eens discrimineren!”
Mijn beurt om glazig naar hem te kijken. Ehhhhh…..

Onze gesprekken waren wel vaker hilarsich.
In mijn blogs die onder de categorie “van de werkvloer” staan, heb ik er wel meer over geschreven. En gisteren nog haalde Facebook een herinnering op, toevallig ging dat ook over zo’n mini gesprekje. Het heeft totaal niets met lathyrus te maken, maar het is te grappig om die paar regeltjes niet te delen:

Op mijn werk had ik het met mijn cliënt over de hond van mijn zusje.
Hij: “O ja, wat is dat ook alweer voor een hond?”
Ik: “Een labrador.”
Hij: “Nee, dat bedoel ik niet. Is het een reu of een hengst?”

Ik: prop haastig een zakdoekje tegen mijn mond in de hoop dat het mijn lachbui dempt. Maar mijn schouders schudden en er rollen ineens tranen over mijn wangen.
Tsja….leg dat maar eens uit….

Och, wat mis ik zulke werkmomenten. Ik mijmer nog even door met een glimlach op mijn gezicht…
…maar dan brengt de geur van lathyrus me weer terug naar Nu. 

Wat staan ze mooi in het vaasje, het lijkt een levend aquarelletje. Ik zal proberen om ze in beeld te brengen. Hm… nu Don thuis is, kan ik het hem ook vragen natuurlijk. Nee, ik doe het zelf wel even met mijn telefoon. Hopsakee, al klaar.